10 (289) 2020

Z numeru październikowego

„Listu do Pani”

Oddychając tajemnicami

Każda z nas ze wspomnień dzieciństwa wyniosła dziecięce rozumienie słowa „tajemnica”. Jakieś szepty – wiem, ale nie powiem… Kiedy Różaniec wzywa nas do rozważania tajemnic, musimy porzucić takie rozumienie, by pojąć, że tajemnica – to nie zatrzaśnięte drzwi, ale drzwi otwierające się przed nami w stronę Światła.

Październik, miesiąc Różańca, ma w tym roku szczególne znaczenie. Już pół roku żyjemy w cieniu pandemii, pomiędzy nadzieją a lękiem, przy nowych regulacjach prawnych, w sytuacji, gdy służba zdrowia, nastawiona na ratowanie chorych na COVID-19, na wielu innych odcinkach okazuje się pogrążona w chaosie, nieskuteczna, trudno dostępna. Pracujący i uczący się są postawieni wobec nowych wymagań. Konieczność dystansu i ostrożności zaburzyły normalny tok życia. Trudniej być sąsiadem, trudniej się przyjaźnić. Zmieniają się dotychczasowe formy świętowania i uczestniczenia w kulturze. Młodzież jeszcze mocniej uwiesiła się smartfonów. Aby te niepokojące zjawiska utraciły swą dynamikę, aby nasze życie nie traciło walorów, które decydują o jego jakości, warto otrząsnąć się z bierności i ruszać do działania. Zarówno w przestrzeni domu rodzinnego, jak i społeczeństwa, którego częścią jesteśmy.

Stajemy więc wobec znaczących wyzwań i obowiązków, ale i z podniesioną głową. Wierzymy przecież, że Bóg dalej trzyma świat w swych rękach, a Maryja nie zwinęła rozciągniętego nad nami płaszcza opieki. Pewni orędownictwa z góry, nie wypuszczajmy z rąk naszych małych – i większych – światów. A jakie pożyteczne wskazania znajdziecie, Drogie Czytelniczki, w tym numerze naszego miesięcznika? Ksiądz profesor Romuald Jaworski odpowiadać zaczyna (a kontynuować będzie swą wypowiedź w następnych numerach LdP) na postawione w tytule swojego artykułu pytanie: Małżeństwo: serca dwa, czy jedno serce? (s. 6). Doświadczeniami z pogłębiania więzi rodzinnej dzięki wspólnej pasji czytelniczej dzieli się Agnieszka Dominiczak (s. 8). A w rozmowie zatytułowanej Troska o język obowiązkiem nas wszystkich prof. Tomasz Korpysz tłumaczy, jak dalece warunkuje ona jakość międzyludzkich kontaktów. W miesiącu, w którym obchodzimy Dzień Nauczyciela, warto też rzucić okiem na artykuł Agnieszki Wolińskiej-Wójtowicz Komisja Edukacji Narodowej. Dzieło na miarę stuleci (s. 18). Przykłady zaczerpnięte z historii są dla nas często ważną wskazówką i wzmocnieniem. Wzorem stawać się mogą postacie takich kobiet, jak żyjąca w odległych już czasach św. Jadwiga Śląska – konsekwentnie podążająca drogą dobra ku Temu, który ją prowadził (jej sylwetka na s. 26) czy żyjąca w zeszłym wieku utalentowana i mężna Stanisława Kuszelewska (tekst o niej na s. 28).

Stoją przed nami ambitne zadania. Ruszajmy więc odważnie w drogę. Ruszajmy z różańcem w ręku, znajdując w tajemnicach klucz do rozumienia dnia dzisiejszego, Muszą być te bolesne – w życiu i w Różańcu. Ale jest też radość, jest światło, jest – i być musi – chwała Boża nad wszystkim. Wspierajmy się więc dobrą radą, pomocną dłonią, życzliwym uśmiechem. Pomagajmy sobie raźno, w porę, inteligentnie, reagując na nowe potrzeby. Włączajmy się w rożne pomocowe inicjatywy, takie na przykład, jakie wysuwa Caritas Polska. W tym czasie wiele osób straci pracę, jakieś dzieci przejdą na zdalne nauczanie, a zdalnym studentom będzie trudniej znaleźć mieszkanie na parę dni w miesiącu. Może i w tych przypadkach możemy pomoc? W Różańcu i jego tajemnicach znajdować będziemy zawsze pociechę.

Trwa trudny czas? To wiemy. Ale smutek i narzekanie czyni go jeszcze trudniejszym. Mówimy w każdym Zdrowaś słowa: teraz i w godzinę śmierci. To znaczy, że trzeba zagospodarować „teraz” – bez wspominania, że kiedyś było lepiej. Z Różańcem zagospodarować nasze „teraz” tak, by mogło być piękne dla wielu.

REDAKCJA