BŁOGOSŁAWIONY WĘDROWIEC

b_240_0_16777215_00_images_numery_5_(194)_2011_okl.jpgBŁOGOSŁAWIONY WĘDROWIEC

Piotr Wojciechowski

Zawiozłem ludziom moją książkę i plik egzemplarzy „Listu do Pani”. Odwiedzałem moich przyjaciół w Krakowie i pod Krakowem. U jednych i u drugich, jak w każdym prawie polskim domu – gdzieś na komódce, gdzieś koło komputera, nad radiem w kuchni – portrety Jana Pawła II. Przyjaciół mam zacnych, wypróbowanych wspólnymi drogami przez góry i najnowszą historię Polski. I tak się złożyło – że w podkrakowskim domu i w krakowskim mieszkaniu portrety polskiego papieża jakoś podobne. Tu idzie przez górską halę zamaszystym krokiem. Tu przysiadł na kamieniu, w białym kaszkieciku, z książką na kolanach. Nie czyta, zapatrzył się na alpejskie wierchy różowiejące w poświacie zachodu. Myślę, że ludziom potrzebna była ta obecność Jana Pawła Wielkiego w przyrodzie. Ta współobecność gór i człowieka. Ważny znak, dialog milczenia.

Otaczające nas przedmioty są oczywiste. Tu krzesło, tam jabłka i banany na talerzu, za oknem pełen ludzi autobus. Czy jednak istnieje wszechświat? Żadne świadectwo zmysłów tego nie potwierdza. Nieskończona ilość przedmiotów istnieje osobno, trzeba ludzkiej myśli, aby połączyć krzesła, autobusy, planety, galaktyki w pojęcie jakiegoś „wszechświata”. Ludziom trzeba wielkich przewodników, prorockich osobowości, aby uczyć podnoszenia głowy – uczyć spojrzenia „wszechświatowego”, które zawsze prowadzi do Kogoś, Kto cały wszechświat ogarnia spojrzeniem jak podwórko swojego Domu. Kiedy mówimy o ekologicznym nauczaniu błogosławionego Jana Pawła II powinniśmy mieć przede wszystkim na myśli to właśnie – On nas prowadził przez świat jak przez Boży Ogród. I pokazywał nam – to jest droga do Domu Ojca. Bardzo liczne, bardzo głębokie szczegółowe wskazania odnoszące się do naszego gospodarowania w świecie, do służenia ludziom przez szacunek dla stworzenia – to już wtórne myśli, wyprowadzone z tego dialogu milczenia, z zapatrzenia na góry, z modlitwy papieskiej za wszechświat.

W encyklice „Redemptor hominis”czytamy: Musi przeto zrodzić się pytanie, na jakiej drodze owa dana człowiekowi od początku władza, mocą której miał czynić ziemię sobie poddaną, obraca się przeciwko człowiekowi, wywołując zrozumiały stan niepokoju, świadomego czy też podświadomego lęku, poczucie zagrożenia, które na różne sposoby udziela się współczesnej rodzinie ludzkiej i w różnych postaciach się ujawnia.

W górach, w Val Visdente, podczas Mszy dla leśników w 1987 roku bł. Jan Paweł II precyzował swoje wskazania: Każdy człowiek ma obowiązek wystrzegać się takich inicjatyw i czynów, które mogłyby przynosić szkodę środowisku naturalnemu, a ponieważ cała flora odgrywa niezastąpioną rolę w zachowaniu równowagi w przyrodzie, koniecznej dla życia we wszystkich jego wymiarach – jej ochrona i poszanowanie staje przed ludźmi jako szczególnie pilna potrzeba.

Tylko ze wstydem i bólem możemy czytać te słowa w ojczyźnie Błogosławionego. Potoki i lasy zamienione w śmietniska, trawniki miejskie zamienione na nielegalne parkingi, stuletnie drzewa wycinane barbarzyńsko z chciwości, rzesze młodych ludzi z wadami postawy, z problemami zdrowotnymi, wynikającymi z braku ruchu, spaceru, kontaktu z lasem, przez zniewolenie ekranem. Oto Polska.

Tak jest, jakby nie dotarły do nas słowa z encykliki „Evangelium vitae”:Człowiek został powołany, aby uprawiać ogród ziemi i strzec go, jest zatem w szczególny sposób odpowiedzialny za środowisko życia, to znaczy za rzeczywistość stworzoną, która z woli Boga ma służyć jego osobowej godności i jego życiu; odpowiedzialny nie tylko wobec obecnej epoki, ale i przyszłych pokoleń.

Nie jest przecież tak, że te słowa nie dotarły do nikogo, nie zostały zrozumiane. Ja sam sięgam po nie dzięki pracy młodych ludzi z Międzywydziałowego Koła Naukowego Ekoinżynierii przy Szkole Głównej Gospodarki Wiejskiej – to te dziewczyny i te chłopaki umieściły papieskie teksty w Internecie. Obok mam setki artykułów, not, odniesień umieszczonych w tej niewidzialnej księdze przez osoby prywatne, zakony, koła parafialne, kluby. Te wszystkie materiały świadczą, że powracająca z okazji beatyfikacji pamięć o Janie Pawle II nie musi nieść powierzchownych wzruszeń, bibułkowych tylko manifestacji przywiązania. Dostaliśmy skarb myśli, dziedzictwo słowa, wzór człowieczeństwa.

Ile z tego ocalimy?